Pien, de zus van....

De verhalen op deze website gaan voornamelijk over onze ervaringen met het Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) van onze zoon, Guus. Natuurlijk is hij degene die de meeste hinder ondervindt van zijn blijvend letsel. Maar hersenletsel heb je niet alleen, het treft helaas ook de rest van je gezin: ons als ouders en zeker ook zijn zus, Pien. 

Wie is Pien?
Tweeënhalf jaar geleden, de dag van het ongeluk, was Pien dertien jaar en leerling in het tweede leerjaar van het Canisius in Tubbergen. Pien is een super lieve en vriendelijke meid die eerst "de kat uit de boom kijkt," ze is terughoudend en vindt het vaak moeilijk om zich te uiten. Je kunt haar niet altijd goed lezen, daarom weet je niet goed wat er in haar hoofd omgaat. Ze is vrij onzeker en heeft de lat hoog liggen. Als je haar vertrouwen hebt en ze voelt zich veilig dan stelt ze zich meer open. Pien is een fanatieke volleybalster en heeft ontzettend veel plezier met haar team. Trainen en wedstrijden spelen vindt ze geweldig, dit kan niet vaak genoeg zijn. Het trainen met Dames 1 en af en toe als reserve op de bank zitten, is een mooie opsteker. Zelf is ze er niet zo van onder de indruk, ze doet gewoon wat ze moet doen. Pien is de wereld een beetje aan het ontdekken: kamperen aan het einde van het schooljaar, een avondje naar de jongeren editie van Bays of Bruins en op zoek naar een bijbaantje.

En toen werd alles anders
Pien is getuige van het verschrikkelijke ongeluk waar haar broer het slachtoffer van is. Ze schreeuwt naar hem, hij hoort haar maar het is te laat. Ze kan niets meer doen, Guus wordt geraakt en gelanceerd en daar ligt hij op straat. Pien ziet en voelt angst, verdriet en ongeloof. Gelukkig zijn er direct lieve mensen die haar opvangen, haar niet alleen laten en met haar naar het MST in Enschede gaan. Mensen die ze vertrouwt en bij wie ze zichzelf kan zijn. Jörg en ik zijn, ieders apart, met een ambulance naar Enschede gegaan. We hebben bij de verpleegkundige aangegeven dat onze dochter onderweg is. Hij houdt het in de gaten en wanneer ze er is, laat hij het ons weten. Het is zeker anderhalf uur later als we haar weer zien. Ze is erbij als de kinderarts en trauma-arts ons vertellen wat ze hebben gezien en wat er nu met Guus gaat gebeuren. Vanaf dat moment, zonder dat we het ons dan bewust zijn, is Pien kind-af.

Belevingen eerste periode
We gaan samen naar Groningen en verblijven hier de eerste vier weken samen in het Ronald McDonald huis. Iedere dag gaat Pien met ons naar het ziekenhuis. Ze hoort en ziet wat er gebeurt en wordt verteld. Ze voelt de spanning, het verdriet en de onzekerheid die we samen tegemoet gaan. Ze is zelf ook verdrietig, haar broer die daar ligt aan alle apparatuur, met zijn ogen dicht, zonder geluid. De eerste week na Guus zijn ongeluk is de laatste week voor de Kerstvakantie. Pien heeft contact met vriendinnen, klasgenoten, de mentor en via app en Snapchat met vele anderen. Ze deelt haar verhaal en verdriet met een klasgenoot. Deze klasgenoot is bekend met "ernstig ziek zijn" en ziekenhuizen en weet wat de impact is. Tijdens de Kerstviering van het Canisius wordt er aandacht besteed aan het ongeluk van Guus. Er wordt een mooi gedicht voorgelezen, kaarsen opgestoken en er wordt gebeden voor Guus, Pien en ons. Het filmpje hiervan krijgt ze opgestuurd en ontroerd haar flink. In de vakantie komen een paar vriendinnen in Groningen. Ze gaan samen naar de stad, beetje winkelen en zinnen verzetten. Aan het einde van de dag nemen ze haar mee naar Vasse. Ze heeft een volleybaltoernooi en wil hier graag aan meedoen. In de loop van de Kerstvakantie vraagt Pien of ze na de vakantie weer naar school mag. Natuurlijk, mag dat. Ze zegt er meteen bij dat ze niet ergens wil logeren. Dit brengt ons natuurlijk in een spagaat maar al vrij snel hebben we een oplossing. Wij splitsen ons op: een van ons is bij Pien in Vasse en de ander is bij Guus in Groningen. Pien gaat naar school, volleybal-training, speelt wedstrijden en daarnaast zijn we zoveel mogelijk samen.
Mensen die haar zien vragen vaak eerst: "Hoe is het met Guus?" Als er daarna nog naar haar gevraagd wordt, is haar reactie meestal: "Het gaat goed." Wat moet je ook zeggen als dertienjarige puber, je leven staat op de kop, je hebt helemaal geen zin in dit gedoe en al die vragen.

Sociale leven
De wachttijd die Guus in het Roessingh verblijft, is voor Pien ook een soort van pauze. Ze kan afspreken met vriendinnen en plannen maken voor carnaval en de voorjaarsvakantie. Het is soms moeilijk voor ons maar er is haar al zoveel ontnomen, de kleine dingen die ze wel kan meemaken, laten we daarom maar doorgaan. Op haar manier heeft ze plezier en geniet ze ook van die momenten. Als Guus naar Leijpark in Tilburg gaat, is Pien weer een week afwezig van school. We overleggen met de mentor en spreken af dat Pien 's woensdags niet naar school gaat zolang Guus in Tilburg is. Ze gaat dinsdags na school mee naar Tilburg en blijft daar om bij Guus te kunnen zijn en te helpen met de therapieën. In de tussentijd probeert ze zoveel mogelijk voor school te doen en alles af te hebben.
Pien haar veertiende verjaardag vieren we in Tilburg. Guus zingt 'Lang zal ze leven' als Pien op zijn kamer komt. Om hem te horen zingen na al die weken stilte, vindt ze supermooi. Het zingen en spreken gaat nog langzaam en heel zachtjes maar het begin is er. Wat een fantastisch cadeau op haar verjaardag: dinsdag twee april 2019 is Guus officieel bij bewustzijn verklaard. Guus gaat naar het Roessingh in Enschede en wij kunnen weer "gewoon" thuis zijn. Pien gaat vaak mee naar Enschede, ze is super begaan met Guus en helpt waar nodig. Ze blijft ook vaak thuis, gelukkig heeft ze de leeftijd dat dit kan. Ondanks het loodzware jaar gaat Pien over naar leerjaar drie. Superknap, wij zijn trots!

Guus weer thuis
Onze geplande reis naar Australië gaat niet door. Op de dag dat we eigenlijk zouden vertrekken zijn we allemaal extra down. Natuurlijk is Guus zijn herstel belangrijker dan de reis naar Australië. Pien en ik gaan een paar dagen naar Den Haag. Het voelt voor ons beide niet compleet en niet fijn: wij plezier maken en Guus en Jörg moeten naar Enschede om weer te oefenen. We zijn uiteindelijk veel eerder thuis dan de bedoeling was. Aan het einde van de zomervakantie gaan we samen naar Ameland. Guus zit nog in de rolstoel en kan niet echt lopen, fietsen lukt nog helemaal niet, naar het strand is geen succes want wat weten we daar doen en 's middags gaan weer naar het huisje omdat Guus moet rusten. Het is voor Pien alleen maar aanpassen, incasseren, afwachten en mega flexibel zijn. Hoe moeilijk het ook is voor een veertienjarige puber, ze doet het gewoon.
In het derde leerjaar van school gaat het niet zo goed met Pien. Haar cijfers gaan hard naar beneden en het lukt haar niet om zichzelf te motiveren. Zelfs volleyballen geeft haar geen plezier meer! Ze ziet hoe moeilijk Guus het heeft met het opnieuw aanleren van vaardigheden, zelf kan ze weinig  voor hem doen. Haar leven gaat op een bepaalde manier door en toch ook weer niet. Thuis is er altijd haar broer die extra aandacht en zorg nodig heeft. Met sommige dingen is Guus afhankelijk van ons en als wij er niet zijn (komt bijna niet voor) van Pien. Het zijn misschien kleine dingen maar het is voor haar een extra verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid die ze zonder het ongeluk van Guus niet zou hebben. Gelukkig herstelt Pien zich weer in de loop van het derde leerjaar. De Corona maatregelen hebben een gunstige invloed op haar. Thuis is er meer rust omdat er niets meer doorgaat: geen trainingen, geen wedstrijden, geen fysiek onderwijs, geen therapie en geen bezoek aan artsen en ziekenhuizen. Voor Pien is deze periode heel goed. Ze kan in alle rust, in haar trainingsbroek de online lessen volgen en daarna huiswerk maken. Toetsen worden vervangen door opdrachten die ze in haar eigen tempo kan afronden. Ze sluit het schooljaar positief af, al is het met de hakken over de sloot.

Hoe is het nu?
Na de zomer van 2020 is Pien begonnen met haar bijbaantje bij Hoeve Springendal. Ze is enthousiast en werkt hier met veel plezier, vooral de omgang met collega's vindt ze geweldig. Door alle Corona maatregelen heeft ze het afgelopen jaar weinig gevolleyd. Gelukkig hebben ze de laatste paar weken van het seizoen nog een aantal keren kunnen trainen. Het plezier en fanatisme is weer terug. School is tot en met de examens spannend gebleven. Uiteindelijk is ze geslaagd! Afgelopen week heeft ze haar diploma opgehaald. Nu eerst genieten van een welverdiende vakantie waarin werken, uitgaan en vakantie met vriendinnen bovenaan de lijst staan. In september gaat Pien naar de opleiding Sport & Bewegen bij het ROC in Enschede.
Ongetwijfeld heeft Pien een andere jeugd dan menig kind van haar leeftijd. Ze heeft een deel van haar kind-zijn overgeslagen. Ze heeft zeker minder aandacht gekregen dan ze eigenlijk nodig had. Ze heeft veel moeten laten. Ze heeft veel moeten wachten. Ze heeft zich veel moeten aanpassen. En zo zijn er vast nog veel dingen meer waar wij misschien wel geen weet van hebben. Niemand heeft dit gewild en als er een keuze was dan je hier zeker niet voor gekozen. Alles heeft twee kanten en het positieve is dat Pien zelfstandig is geworden, ze heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en kan veel dingen zelf regelen en organiseren. Het allerbelangrijkste is dat ze haar rol als zus geweldig heeft opgepakt. Guus is niet meer dezelfde als voor het ongeluk. Ondanks dat is hij met zijn fysieke en (onzichtbare) cognitieve uitdagingen voor Pien goed zoals hij is! Dit kun je als ouders alleen maar wensen. Pien, je bent een geweldige lieve zorgzame zus en fantastische dochter, wij zijn super trots op je!

There is no other
love like the
love for a brother.
There's no
other love like
the love from
a brother