Overbelast

Je kunt het nog zo goed voorbereiden, in de praktijk gaat het dan toch vaak anders. In het vorige verhaal op de website heb ik verteld over de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar. Docenten zijn geïnformeerd over de zichtbare - en niet zichtbare gevolgen van Guus zijn hersenletsel. Er is uitgelegd wat belangrijk is voor de overdracht van de lesstof en de aandachtspunten voor de omgang en communicatie richting Guus. De eerste weken na de schoolvakantie is Guus een beetje gelaten en erg rustig. Hij moet heel erg wennen; hij heeft een grote klas met veel nieuwe klasgenoten, allemaal nieuwe docenten en twee nieuwe vakken erbij. De lessen zijn weer volledig op school en duren ook weer vijftig minuten, dit betekent ook de pauzes op school in een drukke aula. Kortom veel nieuwe indrukken en prikkels. Het zijn lange dagen doordat Guus soms de eerste uren van de dag vrij heeft. In deze ochtenduren heeft Guus dan fysiotherapie of komt Hanneke om te helpen met het huiswerk en leren voor de toetsen.  

Hieperdepieper
Na de eerste paar rustige weken draait Guus als een blad aan de boom om; hij is druk, praat te veel, luistert niet, heeft een grote mond, kent geen grenzen, is onverschillig en weet niet meer wat wel en niet gepast is. Docenten doen hun verhaal bij de mentor, deze geeft bericht aan Hanneke en zo komt het natuurlijk ook bij ons. We zijn een beetje overdonderd, we staan meteen weer 'aan' en zoeken naar oorzaken. Is dit pubergedrag of toch het gevolg van hersenletsel; frustratie, overprikkeling, overbelast en onvermogen omdat dingen niet lukken. We weten het niet, we praten met Guus en proberen te achterhalen wat er aan de hand is. Guus zegt dat hij dit helemaal niet wil, hij wil geen ruzie op school. Het gebeurt al voordat hij er eigenlijk erg in heeft, het overkomt hem om zo maar te zeggen.

Vergrootglas
We waarschuwen Guus dat zijn gedrag niet gepast is en consequenties kan hebben. We leggen hem ook uit dat hij onder een vergrootglas ligt; alles wat hij zegt en doet is bekend. Dit heeft twee kanten; het positieve is dat hij in bescherming wordt genomen wanneer nodig. De andere kant werkt in zijn nadeel en wordt hij beoordeeld en misschien zelfs veroordeeld. Goede en minder goede dagen wisselen elkaar af. We maken ons zorgen, dit is niet alleen maar pubergedrag.

Onomkeerbaar
We zien hem veranderen, met de dag wordt hij stiller, somberder en verdrietiger. Het is Guus allemaal te veel, de dagen zijn te vol, het gaat te snel op school, hij heeft te veel huiswerk, het is te moeilijk en er wordt te weinig uitgelegd bij sommige lessen. Het is voor ons natuurlijk moeilijk om te beoordelen of dit echt zo is of dat het Guus zijn beleving is. Feit is dat hij ontzettend verdrietig is en het eigenlijk niet meer ziet zitten. "Jullie voelen niet wat ik voel," Alles is anders, niets gaat meer vanzelf, het is zo veel en moeilijk, dit is toch geen leven." Het klinkt bikkelhard uit zijn mond, dit wil je als ouders toch niet horen. We begrijpen hem zo goed, dit valt niet mee! Het lijkt wel alsof hij zich ineens volledig bewust is van het feit dat zijn leven onomkeerbaar is veranderd en hij hiermee moet dealen. Het feit dat Guus hieronder gebukt gaat, heeft natuurlijk ook zijn weerslag op ons. Het is intens verdrietig om hem te zien strijden met zijn gedachten en gevoelens. De neerslachtigheid en de zorgen zitten hem ook lichamelijk in de weg, de accu is volledig leeg getrokken en laadt niet meer bij. Hoe gaan we deze neerwaartse spiraal weer ombuigen?  

Eerste stap
Een oplossing hebben we niet meteen voorhanden, dit is niet met een zalfje opgelost. We hebben contact met de ergotherapeut, Sabine Assen. Ze geeft Guus en ons uitleg over overbelasting, overprikkeling en tips hoe je dit beter kunt reguleren. Door de dag heen heeft Guus herstellers nodig. Herstellers zorgen ervoor dat je uit je hoofd komt, je gedachten kunt parkeren en met nieuwe energie weer verder kunt. Wat goede herstellers zijn voor Guus en hoe deze kunnen worden ingezet op een schooldag, gaan we uitzoeken en uitvinden. Guus kan het niet meer overzien en kan nu ook geen beslissingen meer nemen. Wij nemen hem in bescherming en besluiten allereerst dat hij de aankomende week (of weken) de lessen online volgt, alleen als het lukt. Dit is een noodgreep en zeker geen structurele oplossing. Samen met de revalidatie arts van Klimmendaal, de mentor, de maatschappelijk werkster van het Canisius, Hanneke en onze casemanager Marieke van der Ent gaan we op zoek naar structurele oplossingen. Het allerbelangrijkste is dat Guus zich lekker voelt en zijn verdriet en zorgen hem niet 'de baas' zijn.

Wordt vervolgd....

"Sometimes your mind plays
tricks on you. It can tell you
you're not good, that it is all
hopeless. But remember this; you are loved
and important and you bring
to this world things no one
else can. So hold on"

Uit het boek: De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy