Hoe gaat het nu met Guus?

Een simpele vraag die ons vaak gesteld wordt. Het antwoord hierop is niet zo simpel. Eigenlijk is het een hele moeilijke vraag. Ik zeg vaak iets als: "Het gaat beter." Gaat het dan ook echt beter met hem? Ik weet het niet ...

Rouwen
Het is twee-en-een-halve maand geleden dat Guus is opgenomen in een jeugd GGZ-instelling in Vught en daarna bij Karakter in Ede. De lange periode van slecht slapen, overprikkeld en overbelast zijn die hieraan vooraf is gegaan, de hoeveelheid medicatie en de uiteindelijke opname hebben diepe sporen achtergelaten. Sporen van onmacht, teleurstelling en veel verdriet. Zijn zelfvertrouwen heeft wederom een enorme knak gekregen, het plezier in het leven is weg, hij is in de rouw.
Rouw om het verlies van gezondheid, rouw om wat was en nooit meer terugkomt en rouw om de toekomst die zo onzeker is. Guus ziet geen stip op de horizon, durft niet meer te dromen en is bang om weer teleurgesteld te worden.

Optelsom 
Het is niet één ding wat maakt dat Guus zo somber is. Het is een optelsom van meerdere factoren:
- zijn leeftijd, hij is ook gewoon een puber die niet altijd zin heeft om dingen te doen
- de medicatie die hij gebruikt geeft rust in zijn hoofd maar maakt hem ook 'vlak'
- het feit dat bij niet kan wat andere jongeren van zijn leeftijd wel kunnen en doen; de wereld ontdekken
- het feit dat hij heel ver is gekomen na een lange periode van coma en revalidatie maar niet ver genoeg om een 'normaal' leven te kunnen leiden
- alle teleurstellingen die hij de afgelopen jaren te verwerken heeft gekregen qua gezondheid, school, sociale omgeving, sporten
- het feit dat er nu pas echt aandacht is voor zijn mentale gezondheid, er wordt gepeuterd aan zijn verlies en verdriet

De optelsom maakt het zo moeilijk en complex. Er is geen simpel middeltje of therapie waarmee alles verholpen is en Guus weer vrolijk en vol goede moed naar de toekomst kan kijken.  

Perspectief 
De hulp en begeleiding vanuit Karakter is goed en waardevol. Het is daarnaast ook confronterend en kost veel tijd en energie. Guus wordt serieus genomen en vanuit zijn kracht wordt er met hem gewerkt. Wekelijks heeft hij psychomotorische therapie (PMT) die erop gericht is dat hij zijn grenzen leert herkennen en aangeven, zelf keuzes maakt, om hulp vraagt als het nodig is, gaat leren omdenken; dit lukt niet maar dat wel of met een aanpassing lukt dit ook.
Wekelijks zijn er gesprekken met Guus waarin het o.a. gaat over de toekomst, onderwijs, werken, wonen, vrienden, sporten, zijn wilskracht, humor, dromen, hoe hij in het leven staat, zoeken naar de stip op de horizon.

Wij krijgen wekelijks een terugkoppeling van deze gesprekken en kunnen dan ook onze eigen vragen en opmerkingen bespreken. Er is ruimte voor ons verdriet en de zorgen die we hebben. We voelen ons gesterkt en gesteund en hebben niet langer het gevoel er alleen voor te staan qua hulpverlening. Al is dat natuurlijk wel zo, ook deze zorgverleners gaan weer naar huis en wij blijven in deze situatie. 

Vanuit Karakter wordt er gestart met een rouwtraject voor Guus. Een ervaringsdeskundige gaat aansluiten bij de PMT-therapie en een rouwdeskundige gaat gesprekken voeren om Guus te laten zien dat hij naast verlies en verdriet ook mogelijkheden en kansen heeft in zijn 'nieuwe' leven.
Deze mogelijkheden en kansen moet Guus wel zelf gaan zien en ervaren, hij moet leren dealen met de blijvende gevolgen van het niet aangeboren hersenletsel.

Er wordt veel ingezet op leren dealen met ... om zo weer perspectief te zien, de stip op de horizon. 

We zijn er nog lang niet! De simpele vraag: "Hoe gaat het nu met Guus?" heeft daarom ook geen simpel antwoord. Ik weet het niet ...

Als zich donkere wolken samenpakken
blijf doorgaan

Leven is moeilijk
maar er wordt van je gehouden

Uit het boek: De jongen, de mol, de vos en het paard
- Charlie Mackesy -