Marja oude Luttikhuis - sociale kring

Wij kennen jullie als gezin sinds wij in Vasse wonen, we wonen in dezelfde straat. Guus en Teun zaten op de basisschool bij elkaar in de klas. Een tijdje gingen we samen met nog twee anderen hardlopen. We spraken elkaar dus af en toe maar niet intensief.

Guus en Teun waren echte buitenkinderen en zochten elkaar dan ook geregeld op bij het buitenspelen, dammen maken in de Mosbeek, buikglijden op een dekzeil en een hut maken onder een grote bult uitgegraven zwarte grond, geen idee hoe gevaarlijk dit was maar het ging goed en wat hadden ze plezier! 

Op maandagochtend 17 december 2018 kreeg ik een bericht waarin ik las dat Guus een ongeluk had gehad de dag ervoor, dat het ernstig was, was duidelijk maar dat het zo ernstig was had ik op dat moment niet in de gaten. Ik heb je dezelfde dag een bericht gestuurd, je hebt me toen uitgelegd wat er was gebeurt. Ondanks dat je tussen hoop en vrees leefde, nam je de tijd om mij te vertellen wat er was gebeurt. En zo bleef het ook, je bleef ons allemaal op de hoogte houden via een groep-app. Op elke vraag die ik je stelde gaf je mij antwoord, dat is mij zo bijgebleven. 

Op de vraag of ik wat voor jullie kon doen gaf je het antwoord dat je het wel fijn zou vinden als ik langs zou komen in Groningen samen met Teun. We hebben een datum geprikt en zijn samen met Monique en Jan bij jullie geweest. Hoe dichter we bij Groningen kwamen hoe stiller het werd in de auto. Daar aangekomen hebben we eerst naar jouw verhaal geluisterd en vervolgens mochten we naar Guus. We vonden het heel fijn om Guus te zien maar tegelijkertijd ook moeilijk om te zien dat hij wakker leek maar niet reageerde. Dit moment heeft veel indruk gemaakt op Teun en mij.

De tweede keer dat we Guus zagen was hij bij het Roessingh, Teun heeft foto's van de carnavalswagen aan Guus laten zien, jullie wachtten toen op een plek bij Leijpark. Jullie openheid en het gevoel dat jullie onze betrokkenheid fijn vonden, deed ons goed, je voelt je zo machteloos. 

De laatste keer dat we Guus zagen, voordat hij naar huis mocht, was wederom bij het Roessingh maar toen was hij volledig bij bewustzijn, ik was nerveus weet ik nog, zou Guus ons nog herkennen? We kwamen binnen en Guus noemde ons bij naam, zo bijzonder! We hebben gezellig gepraat met Guus en veel grappen gemaakt samen, heerlijk! 

Het contact tussen jullie en ons is zeker veranderd na het ongeval van Guus, we wandelen geregeld samen en praten veel. Ik waardeer je openheid hierin. Wat ik in jullie bewonder is de enorme gedrevenheid die jullie hebben, elke kans op een stap richting meer zelfredzaamheid voor Guus. Geen brug is te ver. Het doorzettingsvermogen van Guus heeft hij mede te danken aan jullie, niet opgeven maar altijd zoeken naar iets wat wel mogelijk is. 

Als ik Guus nu zie, zie ik een jongen die heel ver is gekomen, die nog steeds vecht voor elk klein stapje vooruit. Ik hoop dat ik een keer uit het raam kijk en Guus voorbij zie rennen met een lach op zijn gezicht. Ik gun jullie veel liefde en warmte van de mensen om jullie heen, maar vooral ook de kleine momentjes van geluk met jullie eigen gezin. Het wordt niet meer zoals het was maar ik hoop dat jullie op de weg die jullie bewandelen, met hobbels en gaten, ook de momenten van geluk voelen en dat jullie trots kunnen zijn op elkaar. Jullie zijn zover gekomen en hebben zoveel doelen gehaald omdat jullie een sterk team zijn.