Annemarie Geerdink - begeleiding onderwijs

In 2014 ben ik door een verandering van werkplek begonnen met mijn werk op de Mariaschool in Vasse. Daar kreeg ik groep zes onder mijn hoede, waarin ik ook Pien leerde kennen. Voor een opdracht werd aan de kinderen gevraagd een foto van hun eigen gezin mee te nemen naar school, met daarbij een beschrijving door de ouders over dat wat hun gezin typeerde. Marike beschreef daarin het actieve karakter van hun dynamische gezin. Samen .......dat was het sleutelwoord. Vakanties, in beweging (wandelend en klimmend in de bergen), maar vooral krachtig samen. Ik heb nu nog een foto voor ogen waarop vier mensen stonden die samen aan een wandeling bezig waren; stokken in de hand, rugzakje op en duidelijk genietend van het moment én van elkaar.
Ik heb het altijd prettig gevonden met Jörg, Marike en Pien te zorgen voor het welbevinden van Pien. Soms met wat zorg, maar altijd uitgaand van het positieve.

Ook Guus leerde ik kennen op school, in de wandelgangen. Een dynamische jongen; altijd in voor een geintje, maar vooral een échte jongen! Kattenkwaad, maar op een manier die ik kan waarderen!

Tot zestien december 2018 ...... het ongeluk waaraan Guus NAH heeft overgehouden. Het nieuws van zijn ongeluk sloeg op school in als een bom! Ongeloof, verdriet, maar vooral veel angst voor elke nieuwe dag. Toen bleek dat Guus het ongeluk overleefde, waren we als school aangeslagen door het feit dat Guus' leven zó compleet veranderd was. Ik stond als één van juffen aan de zijlijn, maar als mens was ik vreselijk geraakt....
Totdat ik in 2019 Marike op school trof, die lesmateriaal bij elkaar zocht om Guus thuis onderwijs te kunnen gaan geven. We raakten aan de praat en Marike schetste de situatie; Guus die veel verdriet had over de situatie op de Roessinghschool. Dit wilden Jörg en zij niet langer en ze hadden besloten om hem thuis onderwijs te laten krijgen. Alles was rond, alleen nog één plek die logistiek ingevuld moest worden. Wist ik misschien nog iemand? Ja, dat wist ik wel .....Vanaf dat moment mocht ik wekelijks bij Guus thuis met hem aan het werk.
De eerste keer werd ik getroffen door (weer) een foto die in het trapgat hing; een foto van vier levenslustige mensen, samen op vakantie. Dit was een enorm verschil met Guus zoals ik hem die eerste keer na het ongeluk weer aantrof. Maar toch zag ik gelijk die kwajongen, in voor een geintje en met in zijn ogen een enorme wilskracht. En gelukkig met in zijn ogen ook geregeld een twinkeling, naast een flinke dosis frustratie en onmacht.

Thuis heb ik drie jongens, even ondeugend en levenslustig als Guus maar telkens als ik werkte met Guus en weer thuis kwam werd ik me bewust van het fragiele van een mensenleven. Maar ook werd ik me bewust van de enorme strijdlust en power die ik zag in huize Reinders. Het cliché 'vechten als een leeuw' is me nergens zo duidelijk geworden als bij Guus thuis.
Ik zag de bureaucratie ten top, de niet te beschrijven massa papierwerk die volgens de deskundigen nodig was, de frustratie en verdriet die dit voor Jörg en Marike met zich meebracht ........helemaal toen het toch lastig bleek om Guus weer terug op de Mariaschool te krijgen.
Er werd gesproken over Guus maar er werd niet gekeken naar en gesproken met Guus. Totdat we na lang soebatten met elkaar om tafel gingen, thuis bij Guus, in de nabijheid van Guus. Het ging door; hij kon terug naar school. Niet bij zijn oude vrienden (inmiddels pubers in de brugklas), maar toch ......

De eerste keer op school zag ik Guus, die met zijn driepoot liep en heel langzaam praatte (en wat ik echt nooit vergeet is de oranje muts die hij ophad, met belletjes en dat hij me gelijk voor de gek had met een kleinigheidje ;-).
Enkele maanden later kwam er een jongen naar school, nog steeds met hulpmiddelen, maar toch ook met een stukje van de oude Guus. Hij heeft me nog vaak voor de gek gehad, maar thuis wat gewend kon ik dat alleen maar waarderen.

We hebben ons in ons contact natuurlijk vooral toegespitst op het schoolwerk. En ik besef me dat dit maar een heel klein stukje was in het enorme proces, maar wat ben ik dankbaar dat ik toevállig die ene dag tegelijk met Marike op school kwam!
Een heel klein stukje van het proces heb ik mogen vullen, het zal me mijn levenslang bijblijven! Want het heeft me een stukje levenswijsheid meegegeven! De power, wilskracht en liefde die ik heb gezien in het gezin van Jörg en Marike zitten in mijn rugzak. Ik besef me dat de vier rugzakken van Guus, Pien, Marike en Jörg loodzwaar zijn; ik gun jullie alle vier nog meer power om er steeds maar weer dát uit te pikken wat jullie nodig hebben in jullie verdere leven.

Dankjewel dat ik een stukje mee mocht gaan!

“Soms,” zei het paard.
”Hoezo soms?”vroeg de jongen.
”Soms is alleen al opstaan
en doorgaan moedig
en geweldig.”

Uit het boek: de Jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy