J. Kamp - mentor Sg. Canisius

In mei 2020 werd ik gevraagd of ik mentor wilde worden van Guus, een jongen uit Vasse, die het jaar erop zou starten bij ons in de 1KG-klas. Toen ik het verhaal van Guus hoorde, wist ik gelijk, dit is een knokker. De wijze waarop Guus is omgegaan met het ongeluk, zijn herstel erna, zijn verblijf in het Roessingh en de terugkeer naar zijn basisschool, laat zien dat bij vastberaden is en duidelijk een doel voor ogen heeft. Guus wil net als alle anderen gewoon lekker naar school, zonder daarbij een uitzondering te zijn. 

Samen met onze schoolmaatschappelijk werker hebben we voorafgaand aan het nieuwe schooljaar een overleg over de begeleiding van Guus. Ook kon ik even kennismaken met Guus in levende lijve en heb ik hem de school laten zien. Samen met Hanneke, zijn begeleidster, hebben we afspraken gemaakt om Guus zo goed mogelijk te kunnen begeleiden op het voortgezet onderwijs. Alle docenten kregen uitleg over Guus zijn verleden, wat NAH is en handvaten om hem zo optimaal mogelijk te kunnen begeleiden.  

De samenwerking in het onderwijs tussen Guus en docenten verliep over het algemeen goed, maar was niet altijd bij elk vak even makkelijk. Er was geen handleiding of blauwdruk voor hoe we Guus de lesstof het beste konden aanbieden. We konden niet in zijn hoofd kijken, we wisten niet altijd wat hij dacht of wat hij voelde. Hij wilde zo graag, maar het verliep niet altijd zoals we gedacht en gehoopt hadden. Door elke week te evalueren en te overleggen met Hanneke en Guus probeerden we de situatie steeds meer optimaal te krijgen voor Guus.

Het eerste jaar verliep in het begin wat moeizaam. Guus moest wennen aan de nieuwe situatie, de nieuwe vakken en de lange schooldagen. Daarnaast volgde hij nog de nodige therapieën. Dit alles bij elkaar vroeg erg veel van hem. 

Tijdens de eerste week was Hanneke altijd bij hem. In de weken erna keek Hanneke mee in de klas zodat ze kon zien wanneer en waar hij eventueel vastliep. Al gauw gaf Guus aan dat het niet meer nodig was en zo verdween Hanneke langzaam iets meer naar de achtergrond. Hij wilde immers geen uitzondering zijn. Hanneke hielp nog wel met de planning en het huiswerk en wekelijks hielden we een overleg.

 Ik weet nog goed dat Guus tijdens de kennismaking dag een wandelstok gebruikte om zich te ondersteunen. Die stok heb ik later niet weer gezien. "Ik kan wel zonder" en dat typeerde Guus. Niet anders willen zijn, lekker met de rest mee willen doen. 

Na een maand of twee op Canisius had Guus zijn draai gevonden en verliep het bij de meeste vakken erg goed. Na weken afwezig te zijn geweest, omdat hij naar Utah ging, pakte Guus de draad weer op alsof hij nooit was weggeweest. Hanneke verdween nog meer naar de achtergrond. Nog steeds waren de lijntjes kort en probeerden we alles voor Guus zo goed mogelijk te sturen. 

Ging alles goed? Ging alles zoals we gehoopt hadden? Nee, dat kan ook niet. Je hebt te maken met 12 verschillende vakken, 12 verschillende docenten, een klas die reageert, kortom veel randvoorwaarden die je vooraf niet kunt bepalen. We probeerden de randvoorwaarden zo goed mogelijk te maken voor Guus. Is dat altijd gelukt? Nee, er waren ups and downs tijdens het eerste jaar. Wat Guus typeerde is dat hij zich nooit uit het veld liet slaan en dat hij zichzelf herpakte en altijd vol goede moed doorging. 

Het einde van leerjaar 1 naderde en Guus sloot het eerste jaar af met een prima cijferlijst. Een prestatie om trots op te zijn. Hij kreeg groen licht om door te stromen naar de GM-stroom. Terugkijkend naar zijn eerste jaar kun je goed de vooruitgang zien die Guus heeft door gemaakt op Canisius. Het was tijd voor een welverdiende vakantie. Een vakantie waarin tijd was voor leuke activiteiten, geen school en een periode om de batterij weer op te laden. 

Na de vakantie begon Guus in klas 2GM, een grote klas met 29 leerlingen. Een nieuw schooljaar betekent nieuwe klasgenoten en nieuwe docenten. Hanneke verzorgde weer een informatiebijeenkomst zodat de docenten wisten op welke wijze zij het beste met Guus konden werken. De eerste weken veliepen net als voorgaand jaar moeizaam en wisselend. Je kon merken dat het Guus veel energie kostte. Nieuwe klas, nieuwe docenten, een hoger tempo, meer huiswerk en dit allemaal naast de therapieën die hij na school  nog moest doen. 

De batterij was daarom nooit vol en dat merkten we op school ook. Na 1 a 2 maanden is er op de rem getrapt en hebben we in overleg met ouders en Hanneke gekeken naar alternatieve oplossingen om Guus toch zoveel mogelijk lessen te laten volgen. Guus volgde lessen in de klas, online of in het pluspunt. Helaas bleek deze manier van werken ook geen passende oplossing.  
Rond december 2021 kregen we het bericht dat Guus een tijdje naar Klimmendaal zou gaan om daar een aantal onderzoeken te doen. Daar konden ze bekijken wat het beste vervolgtraject zou zijn voor hem. Bij Klimmendaal werd ook schoolwerk aangeboden.

Hoe nu verder? Op het moment dat ik dit verhaal typ zijn er nog veel zaken onduidelijk  wat betreft het vervolgtraject dat Guus qua scholing gaat doen. 

Guus, ik hoop van harte dat het in de toekomst goed met je gaat. Wellicht zien we je terug in Tubbergen, wellicht sla je een andere weg in. Je hebt gelukkig veel mensen om je heen die veel om je geven en het beste voor je willen, dat is erg fijn. Je hebt veel vooruitgang geboekt in de afgelopen twee jaar en dat is iets om trot op te zijn. Ik vond het erg fijn om je mentor te zijn.    

Ik wens jou en je familie veel geluk in de toekomst!