Marion Groothuis - maatschappelijk werk Roessingh Enschede

Ik heb Guus en zijn ouders, Jörg en Marike, enkele weken na zijn ongeval gedurende een intensieve behandelperiode van een klein jaar in Roessingh, Centrum voor revalidatie, in mijn functie als maatschappelijk werker leren kennen. Ik zag in eerste instantie twee totaal ontredderde en verdrietige ouders, die zich beetje bij beetje realiseerden dat hun leven nooit meer zou worden wat het geweest was. Dit ging gepaard met boosheid, angst voor de toekomst en soms wanhoop. Maar ik zag ook twee sterke en strijdbare ouders met veel veerkracht en vechtlust, met een duidelijke mening en die maar één missie hadden en dat was dat ze voor het maximaal haalbare gingen......alles in het belang voor hun Guus. En als dat niet linksom kon, dan moest het maar rechtsom. Kritisch, maar altijd open en eerlijk, recht door zee en zonder doekjes.......

Guus heb ik leren kennen als een enorme kanjer en doorzetter.....super gemotiveerd om stapjes verder te komen. Een bikkel die goed wist wat ie wilde, maar ook wat ie niet wilde. Dit leverde soms ook lastige momenten op, maar Jörg en Marike stonden altijd achter Guus. Zij zagen zijn kracht en wil en zagen ook dat ze daar gebruik van moesten maken las ze het maximaal haalbare uit hem wilden halen. 

Guus, Jörg, Marike en Pien ik heb enorm veel respect voor jullie. Jullie hebben dit met elkaar gedaan vanuit verbinding en mede daardoor is Guus zover gekomen. 

De les van de vlinder

Een man zat uren te kijken naar een cocon, waarin een vlinder bezig was zijn lijf door de kleine opening van de cocon te worstelen. 

Na een paar uur leek het alsof de vlinder geen doorgang meer boekte. 

Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was....

De man besloot de vlinder te helpen; hij pakte een schaar en knipte de cocon open. De vlinder kwam er nu een stuk gemakkelijker uit! 

Maar de vlinder had een misvormd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels. 

De man bleef kijken, want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden, zodat ze het lijf zouden kunnen dragen. 

Maar er gebeurde niets! 

Integendeel, de vlinder leefde de rest van zijn korte leven al strompelend. 

Hij kon zich slecht bewegen met zijn misvormde en verschrompelde vleugels. 

Hij heeft nooit kunnen vliegen.....

De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om eruit te komen, de natuurlijke weg was om vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen. 

Door de worsteling zou de vlinder in staat zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten. 

Soms zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zouden leven zonder obstakels zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we zouden kunnen zijn. 

We zouden nooit kunnen vliegen!!!!!!