Hanneke Velthuis - begeleiding onderwijs

Doordat ik in Mander woon, nabij Vasse, waar iedereen elkaar (her)kent, zo ken ik de familie Reinders en dus ook Guus. Mijn betrokkenheid bij dit gezin is de laatste jaren gegroeid. Guus ken ik als lid van de jeugdnatuurclub waar ik mede organisator van ben. Daar leerden we Guus kennen als een jongen met interesse voor natuur en avontuur, eigenzinnig en met gevoel voor humor. Ook organiseren wij sinds zeven jaar met een ontzettende leuke club een festival in Vasse, genaamd Kingpop waar Marike en ik onderdeel van zijn. Na het ongeluk ben ik Guus, met veel plezier, gaan ondersteunen bij zijn schoolcarrière. 

Het was zondagmiddag zestien december 2018, een mistige en miezerige dag. Wij gingen op de koffie bij mijn moeder en reden aan het einde van de middag naar huis. De gebruikelijke weg konden we niet vervolgen vanwege een ongeluk en we reden via een andere weg naar huis. Al snel hoorden we dat er een kind van tien of elf jaar "uit de buurt" hierbij betrokken zou zijn. Wij zeiden nog tegen elkaar: " He wat naar, de kans is groot dat we de ouders en/of het kind kennen." Zulke berichten hebben altijd impact omdat het ons allemaal kan overkomen, immers een ongeluk zit in een klein hoekje. Daarom bleef het in ons hoofd rondspoken. Maandagochtend 17 december rond 8.00 uur hoorde ik van mijn zus dat het om Guus zou gaan. Ik geloofde dit niet en wilde zo snel mogelijk dit verhaal uit de wereld helpen. Ik appte: "Hey Marike. alles goed?" Niet veel later liepen de rillingen over mijn lijf want Marike appte: "Nee, eigenlijk niet." Ik wist genoeg en een heel naar verhaal volgde over de app.

Ondertussen had ik telefonisch contact gezocht met vrienden van de familie Reinders, zij waren meegereden met hen naar het ziekenhuis in Groningen. Het was een heel heftig en emotioneel gesprek, Guus was er nog maar balanceert op een dun draadje. Ik voelde mij direct ontzettend machteloos en emotioneel betrokken. Maar ook de drang om iets voor hen te kunnen betekenen, we onderhielden contact, boden steun waar nodig. 

Zij liepen een slecht begaanbare uitzichtloze weg, niet wetende wat hen te wachten stond. Wij konden dit pad niet voor hen lopen, maar we konden misschien wel helpen met het dragen van bagage. 

We hebben Guus voor het eerst weer gezien op zeven januari 2019 in het ziekenhuis in Groningen. Guus lag in een bed, met een sonde, een verband om zijn hoofd, in coma, alsof hij in een diepe slaap was. De kamer hing rondom vol met bemoedigende kaarten, ballonnen, slingers, knuffels, tekeningen en persoonlijke bezittingen zoals bijvoorbeeld zijn deken, judoka, judoband, etcetera. Misschien wel de allerbelangrijkste aanwezigheid in deze kamer; een liefdevol gezin. 24/7 was of zijn zus Pien of zijn vader Jörg of zijn moeder Marike aanwezig om bij Guus te zijn en om hem te verzorgen. Het enige wat ik dacht is dat de omgeving waarin Guus zich begaf het ultieme is. Een omgeving van rust en onvoorwaardelijke liefde. Dit maakt, mijn inziens, dat alle energie die Guus in zijn lijf had door hem kon worden ingezet voor eigen herstel. Ik ben van mening dat dit de optimale voedingsbodem is dat, naast wilskracht en doorzettingsvermogen, een enorme bijdrage heeft geleverd aan zijn herstel.
Wat mij misschien wel het meeste is bijgebleven was maandag 1 april 2019. Mijn man Henk en ik gingen naar het Leijpark in Tilburg om Guus te zien en Marike een hart onder de riem te steken. Guus was twee dagen eerder bij bewustzijn gekomen. Toen wij aankwamen werden wij ontvangen door Marike, we liepen samen naar de kamer van Guus. Daar lag Guus in bed, bij bewustzijn en vrolijk! Hij zei: "Ha Hanna," hij praatte heel erg langzaam. Hij vertelde trots over zijn gekregen tekeningen en hij maakte een grapje "1 april, kikker in je bil." Ik was stomverbaasd, hij herkende mij, hij praatte, hij was gevat en up to date. Het enige wat ik kon denken: "Die Guus die gaat het nog ver schoppen."

Guus heeft altijd doelen, als het ene doel is behaald staan er al weer twee nieuwe doelen op het lijstje. Om deze doelen te behalen heb je meer nodig dan Guus zijn wilskracht en doorzettingsvermogen. Het vraagt namelijk ook enorm veel van je omgeving, zoals begrip, tijd, inzet, energie en flexibiliteit. Bovendien levert een volgend doel ook vragen, zorgen, teleurstellingen. verdriet, frustraties en stress op. 

Guus en zijn omgeving zijn continu op zoek naar een volgend doel of een volgende stap en een passende oplossing. Dit alles gaat binnen het gezin in goede samenspraak, met gelijke motivatie en gelijke inzet op ieder een eigen onderdeel van deze stap. Middels een recent voorbeeld probeer ik dit toe te lichten. Guus wilde niet meer op zijn driewieler, want Guus wil zoveel mogelijk terug naar de Guus van voor het ongeluk. Hier wordt eerst een over gepraat met elkaar. Zo worden de zorgen besproken, de mogelijke teleurstellingen en een aantal voorwaarden. In dit geval was bijvoorbeeld een zorg dat Guus gaat vallen en de voorwaarde werd; een helm dragen. De afspraken zijn gemaakt en de oude fiets van Guus wordt klaargezet voor de volgende stap. Met vallen en opstaan, zeg ik met trots, dat dit doel inmiddels is behaald. En hier gingen talrijke doelen aan vooraf en Guus kennende, zullen er nog veel doelen volgen. 

De factoren die nog meer kunnen bijdragen aan het proces naar een beter herstel en meer kwaliteit van leven zou ik zoeken in omgevingsfactoren. Wat vooral bij mij blijft hangen is de mate van inflexibiliteit van ons hele zorgsysteem en/of overheidsapparaat. Dit leidt voor een (groot) aantal zorgvragers tot een beperking in het herstel en/of dragen niet altijd bij aan de kwaliteit van leven. Het huidige systeem bestaat uit wetten en regels, gebonden aan gelden vanuit "potjes" en vice versa. Deze "potjes" zijn noodzakelijk om hulp, zorg en voorzieningen geregeld te krijgen. Als alles klopt volgens de voorgeschreven wetten en regels, dan worden de gelden bestempeld van deze "potjes" en komen ze op de juiste bankrekeningen terecht. Ook ontvangt de zorgvrager een stempel dat meer voelt als een brandmerk en wordt vervolgens in het "juiste hokje" geplaatst. Financieel klopt het dan misschien maar het gaat niet altijd meer over de mens erachter. Dit levert zeker niet altijd een bijdrage aan een beter herstel of meer kwaliteit van leven van de zorgvrager, in dit geval Guus. Als je een stempel hebt en in een hokje geplaatst bent dan kom je er amper uit. Wil je toch uit het hokje dan eist dat volharding van, in dit geval, Guus zijn ouders en het winnen van vertrouwen van derden ofwel de omgeving, welke soms volledig onbekenden zijn van het gezin. Ontbreekt het je aan een van deze factoren dan ben je voor langere tijd veroordeeld tot dit "hokje." Dit kost onnodig veel tijd en energie, dat beter aangewend kan worden voor herstel.

Beste familie Reinders, jullie doen het geweldig samen! We kijken met bewondering naar hoe jullie het noodlot tarten; keep up the good work!  

Alles is moeilijk voordat het makkelijk wordt.