Maretie Masselink - begeleiding onderwijs

Hoe ben je betrokken bij Guus of ons gezin?
Jörg en Marike zijn al tientallen jaren vrienden van ons. Pien en Guus ken ik al vanaf hun geboorte. Na het vreselijke ongeluk in december 2018 leefden we enorm mee met het hele gezin. Gaandeweg werd ik van een luisterend oor, gevraagd om Guus te begeleiden naar groep acht op zijn eigen basisschool in Vasse. Met nog twee andere vrouwen gaven we hem, in eerste instantie, thuis les. Vanaf januari 2020 assisteerden we hem op de basisschool. Dit heeft geduurd tot en met juni 2020. Van een vriendin werd ik dus assistent verzorger voor Guus met betrekking tot het stukje scholing. Dat had tot gevolg dat ik meer en meer een inkijkje kreeg in het leven van Jörg en Marike en hun continu grote zorg om en voor Guus en zijn grote zus Pien. Zij had natuurlijk als pubermeisje op het voortgezet onderwijs ook genoeg te verstouwen, naast het verdriet om haar broertje.

Beschrijf wat je dacht nadat je Guus voor de eerste keer hebt gezien na zijn ongeluk
Het eerste bezoek aan Guus was in Groningen, drie januari 2019. Tja, wat denk je dan? Zowel ik als mijn man waren zeer aangedaan door dat jochie dat daar zwaar lag te vechten voor zijn leven. Maar ook door onze vrienden en hun dochter, die er op hun eigen manier, iets van moesten maken. Ze konden over alles praten, wisten tot in detail wat er gebeurde met de verpleging van Guus en waren stuk voor stuk zo sterk als een beer. Dat was natuurlijk de overlevingsmodus waar je inschiet als jouw eigen kind dit meemaakt. De berichten die we van Marike ontvingen in een appgroep waren over het algemeen positief van aard, echter hielden we ons hart vast, komt hij wel uit coma en zo ja, hoe dan? Die onzekerheid, alleen kunnen afwachten, een kaart of bloemetje sturen en verder volkomen machteloos. Hoe onvoorstelbaar zwaar als je dat dan als ouders moet doorstaan.
Als je Guus nu ziet, zie ik toch weer grotendeels de Guus van vroeger, of begint de nieuwe Guus al over de eerste Guus heen te schuiven? Hij beweegt langzamer en zijn praten gaat wat trager maar ook daar zit nog steeds vooruitgang in. Zijn humor en leuke koppie, zijn rechtstreekse manier van communiceren (hij is niet bang om wat te zeggen) dat heeft hij behouden.
Bijgedragen aan zijn herstel hebben mijns inziens de vasthoudendheid en gedrevenheid waarmee elk gezinslid zich op zijn of haar manier heeft ingezet voor Guus om hem weer te laten deelnemen aan de maatschappij. Alles wordt aangegrepen om hem beter te laten functioneren, geen enkele moeite is hen teveel. Het leven van Jörg en Marike draait in de eerste plaats om Guus zijn behoeften.

Wat is je het meest bijgebleven?
Wat ik heel knap vind is de enorme hoeveelheid tijd en energie die in Guus wordt gestoken. Natuurlijk de eerste maanden/ jaren maar nu nog steeds. Alles draait (let wel, in mijn beleving), om Guus. Dan zegt Marike of Jörg: "Ja maar wat moet je dan?" Tja, dat weet ik ook niet maar ik kan me voorstellen dat niet ieder mens zijn eigen leven zo wil of kan inrichten om één kind. En natuurlijk, als jouw kind dit overkomt, je weet niet hoe je dan reageert. Enerzijds voel ik enorm respect voor hun volledige en maximale toewijding, anderzijds kan ik me voorstellen dat het voor mijzelf wel nodig was om dat met regelmaat te kunnen loslaten, door bijvoorbeeld het inschakelen van meer hulp.

Welke factoren kunnen nog meer bijdragen aan het proces naar een beter herstel en meer kwaliteit van leven?
Voor een nog beter herstel denk ik dat jullie alle mogelijkheden die er zijn, nu en in de toekomst, al wel/ zullen aangrijpen. SUPER!! Utah, surfen, skiën, zomaar een paar voorbeelden. Voor meer kwaliteit van leven......... ik denk dat Marike dan wat kan leren van Jörg, die er mijn inziens ontspanner instaat. (zoals ik over het algemeen vaker bij mannen zie dan bij vrouwen, wat betreft de opvoeding van hun kinderen)
Marike legt de lat mega hoog, dat is geweldig en daardoor bereik je enorm veel, dat kun je bij hen alle vier wel zien. Daarentegen mis ik soms de ontspanning en het vertrouwen van Het Komt Goed, ook wel als ik er niet bovenop zit. En dat is makkelijk om te zeggen als buitenstaander maar de energie die het kost als je een leven erbij moet leven, dat kun je niet alsmaar volhouden lijkt me. En zeker als je kinderen ouder worden, is het belangrijk om ze meer en meer los te laten. Ze maken hun eigen keuzes en willen hun eigen leven leiden en daar hebben ze ook recht op. Naar aanleiding van ons gesprek een tijdje geleden, denk ik dat dit ook geldt voor hoe andere mensen hierin staan, je kunt niets veranderen aan hoe anderen met jou, of je kind, omgaan. Je hebt alleen invloed op je eigen gedachten hierover. (zie Platform Mindset: Cirkel van invloed)

Let wel, dit is hoe ik het zie, het is geen waarheid.

'Jij bepaalt hoe ver je komt' 

(Koers kaart uit Kompasvinder)